ΔΕΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗ ΔΑΚΡΥΡΡΟΟΥΣΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ…
Τό μεγαλοπρεπές Παρεκκλήσιο τοῦ Μητροπολιτικοῦ Μεγάρου Ἀρναίας εἶναι ἀφιερωμένο ἀπό τόν Κτήτορά του ἀοίδιμο Μητροπολίτη Ἱερισσοῦ κυρό ΝΙΚΟΔΗΜΟ στήν Παναγιά τή Δακρυρροοῦσα, τήν Ἂνασσα τοῦ Οὐρανοῦ πού θρηνεῖ καί δακρύζει μπροστά ἀπό τό γεγονός τῆς Ἃλωσης τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων στίς 29 Μαΐου τοῦ 1453 μ.Χ., ὃταν ὁ τελευταῖος ἒνδοξος Αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου Κωνσταντῖνος ὁ Παλαιολόγος μέ τούς Προμάχους τῆς Κωνσταντινούπολης βάψανε μέ τό αἷμα τους τή γῆ τοῦ Βύζαντος καί τοῦ Βοσπόρου τ’ ἁγιονέρια…
Ὁμόψυχος καί ὁ νῦν Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ μέ τόν προκάτοχό του τίμησε τήν Κυρά Δέσποινα – πού ὁ ἁγιογραφικός οἶκος ἀδελφῶν Βλάχων τήν ἱστόρησε θρηνωδοῦσα ἀνάμεσα στόν Μ. Κωνσταντῖνο πού 328 μ.Χ. θεμελίωσε τήν Πόλη καί τόν Κωνσταντῖνο τόν Παλαιολόγο πού τήν πότισε μέ τό αἷμα του, ἐνῶ πίσω τους δακρυσμένα στέκονται τά τείχη τῆς Πόλεως, τά παλάτια της, τό τζιβαέρι της ἡ Ἁγιά Σοφιά καί τά μαρτυρικά Πατριαρχεῖα – στόν ἲδιο τόπο μέ κάθε μεγαλοπρέπεια καί ἀκόλουθος τοῦ κλίματος τῆς ἀποφράδος ἡμέρας ἐπισύναψε καί τό τριετές Μνημόσυνο τῆς κατά σάρκα πολύπαθης ἀδελφῆς του Ρεβέκκας πού ἐκοιμήθη τό 2018 αὐτόν τόν καιρό.
Μαζί μέ τόν Ἐπίσκοπό μας λειτούργησαν οἱ Παν. Ἀρχιμ. π. Ἰγνάτιος Ριγανᾶς, Πρωτοσύγκελλος, π. Δωρόθεος Ζέρβας, Γεν. Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος, ὁ Πρωτ. π. Στέφανος Γιάνναρος, οἱ Αἰδ. Οἰκ. π. Κωνσταντῖνος Ἀγούλας καί π. Γεώργιος Τρικκαλιώτης, οἱ Διάκονοι π. Θεόκλητος Παρδάλης καί π. Ἀμφιλόχιος Χάϊτας, ἐνῶ ὁ Παν. Ἀρχιμ. π. Παΐσιος Σουλτανικᾶς διακονοῦσε ὡς βηματάρης. Τοῦ εὐλογημένου Λαοῦ πού προσῆλθε στή Χάρη τῆς Παναγίας μας ἐπικεφαλῆς ἦταν ὁ Δήμαρχος Ἀριστοτέλη κ. Στέλιος Βαλιάνος, οἱ Ἀντιδήμαρχοι κ.κ. Γεώργιος Θαλασσινός καί Νικόλαος Αὐγερινός, ὁ Πρόεδρος τοῦ Τοπικοῦ Ἀρναίας κ. Ἀγαπητός Κιάτος, ὁ Δημοτικός Σύμβουλος κ. Ἀθανάσιος Τσιάλας, ἡ Δημοτική Σύμβουλος καί Πρόεδρος τῆς Α’βάθμιας Σχολικῆς Ἐπιτροπῆς κα Εὐγενία Γιαννούση κ.ἂ.
Τόν λόγο ἐκήρυξε μέ τό γνωστό θεολογικό του μέτρο καί τήν πολλή ἐμπειρία ὁ Παν. Ἀρχιμ. π. Ἰγνάτιος, ὁ ὁποῖος συνεδύασε ἀριστοτεχνικά τήν ἑορτή τῆς Μεσοπεντηκοστῆς μέ τό γεγονός τῆς Ἁλώσεως τῆς Πόλεως καί τῆς Δακρυρροούσης Κυρίας Θεοτόκου ἐπί τῷ γεγονότι. Ἀναφέρθηκε στό γεγονός ὃτι κατά τήν Ἀναστάσιμο αὐτή Περίοδο ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει ἐμφαντικά τό γεγονός τῆς Θεανθρωπότητος τοῦ Κυρίου μας, δηλαδή, ὃτι στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας ἡ Ἐκκλησία μας προσκυνεῖ τόν τέλειο Θεό πού ἒγινε καί τέλειος ἂνθρωπος χάριν τῆς Σωτηρίας τοῦ Κόσμου. Τόνισε δέ ὃτι ἡ Πτώση τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων συνέβη γιά τίς ἁμαρτίες τίς δικές μας πού ὁ Οὐρανός θέλησε μέ αὐτόν τόν τρόπο νά θεραπεύση.
Πρό τῆς Ἀπολύσεως ἐψάλη Μνημόσυνο ὑπέρ Ἀναπαύσεως τῶν Ψυχῶν τοῦ Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Παλαιολόγου καί τῶν τελευταίων Προμάχων κατά τήν Ἃλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὡς καί τῆς κατά σάρκα ἀδελφῆς τοῦ Ἐπισκόπου μας Ρεβέκκας, πού μονάκριβη τήν εἶχε καί τήν λάτρευε σάν παιδί του…
Παίρνοντας τόν λόγο γιά λίγο ὁ Ἐπίσκοπός μας πρό τοῦ «Δι’ εὐχῶν» μίλησε γιά τή λατρευτή πολύπαθη ἀδελφή του Ρεβέκκα πού ὂντως 44 χρόνια πού ἒζησε δέν γνώρισε χαρά στά χείλη της καί παρεκάλεσε ἃπαντες νά δέωνται ὣστε ὁ Κύριος νά τήν κατατάξη μετά τῶν Ἁγίων του. Ἒκλεισε τήν Σύναξη ἀναφερόμενος στούς τέσσερις λόγους γιά τούς ὁποίους, κατά τήν κρίση ἒγκριτων ἱστορικῶν, ἒπεσε ἡ Πόλη:
Α) Ἡ διχόνοια καί ὁ διχασμός μεταξύ τῶν Ρωμηῶν πού κατέτρυχε τήν Αὐτοκρατορία ἀπό γεννησιμιοῦ της, κάτι πού δυστυχῶς ἀκολουθεῖ τοῦς Ἓλληνες διαχρονικά…
Β) Τήν παχυλή ἀδιαφορία ὡρισμένων Αὐτοκρατόρων τοῦ Βυζαντίου, ἐνῶ οἱ Σελτζοῦκοι – Τοῦρκοι ἐπί Ρωμανοῦ τοῦ Διογένη ἒφτασαν στό Μάτζικερτ, στό μαλακό δηλαδή ὑπογάστριο τῆς Αὐτοκρατορίας, νά ἀντιμετωπίσουν τό γεγονός! Τό μόνο τους ἐνδιαφέρον ἡ κατοχή τοῦ Θρόνου τῆς Πόλης καί ἡ Δόξα τῆς Δυναστείας τους…
Γ) Ἡ ἐπί τῶν Ἰσαύρων δυστυχῶς πρόθεσις τοῦ Παλατιοῦ νά εἰσχωρήση στά τῆς Ἐκκλησίας καί νά διαφεντέψη ἀκόμα καί στή Θεολογία της, μέ τή δημιουργία τῆς Εἰκονομαχίας καί τό πλῆγμα πού ἐπέφερε στήν ψυχική καί Ἐθνική ἑνότητα τῆς Αὐτοκρατορίας, ἀποχρωματίζοντας καί ἀποκόπτωντας οὐσιαστικά τίς Ἀνατολικές Ἐπαρχίες της…Καί
Δ) Στίς ἀδελφοκτόνες καί ὑποκριτικές Σταυροφορίες τῆς Δύσεως, μέ πρόσχημα τήν ἀπελευθέρωση τῶν Ἀγίων Τόπων, πού ἀκόμα καί τήν Κωνσταντινούπολη κατέλαβαν καί διώρισαν Λατῖνο Πατριάρχη, διαπράττοντας ἐγκλήματα καί ἀνοσιουργήματα στήν Πόλη, τήν ὁποία οὐσιαστικά ἀπό τότε ἃλωσαν!
« Ὁ Σέρ Στήβεν Ράνσιμαν στό περίφημο καί παγκόσμιας ἐμβέλειας καί ἀποδοχῆς ἒργο του ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ, εἶπε ὁ Σεβασμιώτατος, γράφει ὃτι ἡ ἐγκατάλειψη τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἀπό τή Δύση καί ἡ Ἂλωσή της ἀπό τούς Τούρκους συνιστᾶ τό μεγαλύτερο πολιτικό ἒγκλημα τῆς ἀνθρωπότητας! Αὐτά πρός γνῶσιν καί συμμόρφωσιν καί γιά μᾶς τούς Ρωμηούς καί κυρίως γιά τήν ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις γηράσα Εὐρώπη…»