ΧΑΛΚΙΔΙΚΙΩΤΙΚΑ ΜΑΣΑΛΙΑ ”Η γκαστρουμέν”
Κάνταν΄ στου πεζούλ΄ στ’ βρύσ΄ στου καρί- παζάρ’ η θχειά Λιέν’ η Ταμπάκινα κι ήπνι του καφέ τς. Αυτήν, ήταν του κουμάντο στου καρί- παζάρ, μέχρι που έγινι του πάρκου. Ύστιρα τα ηνία τα πήρι η μάνα μ΄. Η θειά Λιέν είχι στρατιώτικο νόμο στου καρί – παζάρ΄ μην τυχόν κι χαλάσουμι τν κανιέλα. Αργότερα η μάνα μ’ μάλωνι, τα μικρά τα πιδούδια που έπιζαν ικεί, να μη χαλάσν’ τα λουλούδια. Σι κάποια στιγμή ζγών΄η Μαρίγια μι μια στάμνα στου χέρι να παρ’ νιρό. Τν βλέπ’ η θχεία Λιέν και τ’ λιέει:
-Τι μαρί Μαρίγια, σα να οι βλεπου πάλι φουσκουμέν΄, πάλι γκαστρογέν’ είσι;
-Νιαί, για του πέμπτου,
-Πότι μαρί, θα ξικουραστείς: Πώς θα τα ταείς τόσα μικρά,
-Τι να κάμου μωρέ, θχεία Λιέν; Σάματι εγώ τα θέλου; Να, έτχι η Μήτσιους να
είναι πουλύ ζουηρός…
-Ε, κι συ τι κάνς! Άμα τουν δγεις να λιανουπαίζ’ τα μάτια τ’ διώχνι τουν, σμπρώχνι τουν, σιαπέρα
– Αχ!! θχεία Λιέν, όταν η Μήτσιους λιανουπαίζ’ τα μάτια τ’ ιγώ τάχου κλειστά.!!!
Κανιέλα: βρύση.
Σάματι: μήπως
Από το βιβλίο του Στέργιου και Όλγας Μπρούζου που μόλις κυκλοφόρησε
To ergoxalkidikis.gr θεωρεί δικαίωμα του κάθε αναγνώστη να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, τονίζουμε ρητά ότι αυτό δε σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, καθώς αυτές εκφράζουν τον εκάστοτε χρήστη, σχολιαστή ή αρθρογράφο.