ΧΑΛΚΙΔΙΚΙΩΤΙΚΑ ΜΑΣΑΛΙΑ ”Η γκαστρουμέν”

Κάνταν΄ στου πεζούλ΄ στ’ βρύσ΄ στου καρί- παζάρ’ η θχειά Λιέν’ η Ταμπάκινα κι ήπνι του καφέ τς. Αυτήν, ήταν του κουμάντο στου καρί- παζάρ, μέχρι που έγινι του πάρκου. Ύστιρα τα ηνία τα πήρι η μάνα μ΄. Η θειά Λιέν είχι στρατιώτικο νόμο στου καρί – παζάρ΄ μην τυχόν κι χαλάσουμι τν κανιέλα. Αργότερα η μάνα μ’ μάλωνι, τα μικρά τα πιδούδια που έπιζαν ικεί, να μη χαλάσν’ τα λουλούδια. Σι κάποια στιγμή ζγών΄η Μαρίγια μι μια στάμνα στου χέρι να παρ’ νιρό. Τν βλέπ’ η θχεία Λιέν και τ’ λιέει:

-Τι μαρί Μαρίγια, σα να οι βλεπου πάλι φουσκουμέν΄, πάλι γκαστρογέν’ είσι;

-Νιαί, για του πέμπτου,

-Πότι μαρί, θα ξικουραστείς: Πώς θα τα ταείς τόσα μικρά,

-Τι να κάμου μωρέ, θχεία Λιέν; Σάματι εγώ τα θέλου; Να, έτχι η Μήτσιους να

είναι πουλύ ζουηρός…

-Ε, κι συ τι κάνς! Άμα τουν δγεις να λιανουπαίζ’ τα μάτια τ’ διώχνι τουν, σμπρώχνι τουν, σιαπέρα

– Αχ!! θχεία Λιέν, όταν η Μήτσιους λιανουπαίζ’ τα μάτια τ’ ιγώ τάχου κλειστά.!!!

Κανιέλα: βρύση.

Σάματι: μήπως

Από το βιβλίο του Στέργιου και Όλγας Μπρούζου που μόλις κυκλοφόρησε