Ἡ συνάντηση κι ἐπικοινωνία μέ τόν “ἄλλο” εἶναι ζήτημα ζωῆς καί θανάτου!
Τήν Κυριακή Η΄ Λουκᾶ, 11η Νοεμβρίου τ. ἔ. πού στήν Ἐκκλησία μας ἀναγινώσκεται ἡ εὐαγγελική περικοπή
τοῦ “Καλοῦ Σαμαρείτου (Λουκ. ι΄ 25-37)”, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ἀκολουθούμενος ἀπό τούς Διακόνους π. Γεώργιο Κυριάκου καί π. Κωνσταντῖνο Ἰσαακίδη ἐπεσκέφθη τήν Ἐνορία τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Σανῶν, ἡ ὁποία πρό ὀλίγων ἡμερῶν πανηγύριζε ἐπί τῇ μνήμῃ τῆς Συνάξεως τῶν ἁγίων Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί πασῶν τῶν ἐπουρανίων δυνάμεων Ἀσωμάτων, προστατῶν τῆς ὄμορφης αὐτῆς Κωμοπόλεως.
Τό φιλόχριστο Ἐκκλησίασμα τῶν Σανῶν, μέ ἐπικεφαλῆς τόν ἐξαίρετο ἐφημέριό του Παν. Ἀρχιμ. π. Νεκτάριο Κωνσταντινίδη, προσῆλθε στήν Εὐχαριστιακή Σύναξη καί κατέκλυσε τόν πολύ φροντισμένο Ἱερό Ναό τῶν Ταξιαρχῶν πού μέ πατρική ἀγάπη ὁ π. Νεκτάριος ἐργάστηκε καί πέτυχε ὥστε τά πνευματικά του παιδιά νά τόν σέβωνται καί νά συμβάλουν στήν λαμπρότητά του.Παρόντες καί ὁ Ἀντιδήμαρχος κ. Δημήτριος Κοντογιώργης καί ὁ Πρόεδρος τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Σταῦρος Μαυρουδής.
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος μίλησε ἐπί τῆς Εὐαγγελικῆς Περικοπῆς καί μάλιστα προσπάθησε, ἐπί τῇ βάσει τοῦ θεοπνεύστου κειμένου, νά ἀπαντήση στό ἐρώτημα τοῦ Νομικοῦ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης πρός τόν Κύριο: «Καί τίς ἐστί μου πλησίον;» (Λουκ. ι΄ 29), δηλαδή, «Διδάσκαλε, ποῖον πρέπει νά θεωρῶ πλησίον μου;», ἤ ὅπως θά Τοῦ λέγαμε ἐμεῖς σήμερα: «Μᾶς εἶπες, Κύριε, ν’ ἀγαπᾶμε τόν “ἄλλον” πού βρίσκεται δίπλα μας. Πές μας, Κύριε, ποιός εἶναι αὐτός ὁ ἄλλος;».
Ὁ ὁμιλητής ἀρχικῶς διευκρίνισε ὅτι ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπο πρόσωπο, τόν προίκισε μέ προσωπικότητα, προσδίδοντας προσωπικό χαρακτήρα στή ζηλευτή ὕπαρξή του. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ ἐμπειρία τῆς σχέσεως μέ τόν ἄλλο, πρόσωπο μέ πρόσωπο, ἡ προσωπική ἀμεσότητα εἶναι ἀνθρώπινο προνόμοιο. Γι’ αὐτό ἡ ἀνάγκη τοῦ “ἀνοίγματος” τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν ἄλλο, τῆς προσεγγίσεως τοῦ ἄλλου, εἶναι τό πιό συγκλονιστικό ἀνθρώπινο πρόβλημα στό διάβα τῶν αἰώνων, εἶναι ἕνα ζητούμενο θαῦμα πού μπορεῖ νά ἐπιτρέψη στόν ἄνθρωπο νά βρῆ τόν δρόμο του, νά συναντήση τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ, συναντώντας τό βλέμμα τοῦ ἄλλου, νά γευτῆ τό σκίρτημα τοῦ βλέμματος τῆς Ἀγάπης.
Καί συνέχισε ὁ Δεσπότης λέγοντας ὅτι ἡ συνάντηση μέ τόν ἄλλο προσφέρει ἐμπειρίες αὐτοσυνειδησίας πού θεραπεύουν, πολλές φορές, τό ἴδιο τό ἄτομο πού προσφέρει κι ἀγαπάει. Νά γιατί ἡ ἐπικοινωνία μέ τούς ἄλλους εἶναι, κατά τόν ἀείμνηστο Καθηγητή Ἰωάννη Κορναράκη, ζήτημα ζωῆς καί θανάτου. Γιατί ἡ καλοσύνη, ἡ “καλημέρα” τοῦ ἄλλου, ἡ προθυμία, τά εὐγενικά αἰσθήματα πού ξεχύλιζουν ἀνιδιοτελῶς ἀπό ἀνθρώπινες καρδιές πού ξανοίγονται στόν ἄλλο, συνιστοῦν δροσοσταλίδες πού ἀνακουφίζουν, ἀναπλάθουν καί χαριτώνουν τήν ποιότητα τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων, γλυκαίνουν τή βαριά ἀτμόσφαιρα τῆς παγκόσμιας ψυχῆς, ἔχουν τεράστια θεραπευτική ἀξία!
Ὁ Σεβασμιώτατος κατέληξε στό κήρυγμά του ὡς ἑξῆς: «Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πολλές φορές τόν ἄλλο τόν βλέπουμε ὑποκειμενικά, κάτω ἀπό τήν ἐπίδραση τοῦ δικοῦ μας ψυχισμοῦ. Προσπαθώντας νά τόν κρίνουμε ἤ νά τόν κατανοήσουμε, προσπαθοῦμε πρωτίστως καί κατά τρόπο μή συνειδητό σέ μᾶς, νά κατανοήσουμε τόν ἑαυτό μας. Τό ζοῦμε συνειδησιακά, ὅτι ἡ ἀρνητική κρίση μας ὡς πρός τόν ἄλλο εἶναι ἀρνητική κρίση κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας. Κάθε φορά πού παρεξηγοῦμε ἤ ἀρνούμεθα τόν πλησίον, ἀδικοῦμε τόν ἑαυτό μας. Γιατί μέ τόν τρόπο αὐτό, παραποιοῦμε τή δική μας ἀτομικότητα καί τή δική μας ἀντίληψη, πού ἔχουμε γιά τόν ἑαυτό μας»!
